Wypad do kina

Takie szczęście jak ja mam to nikt nie ma.

 Urodzinowy wypad do kina szczegółowo zaplanowany: Bonarka, a tam pralnia, kino, obiad, ciacho. Wybraliśmy się na „Les Miserables”. Spodnie w pralni, a my w kinie.

 Po godzinie patrzę na zegarek, chociaż dokładnie wiem ile trwa film, muzykę znam doskonale, widziałam od kulis, co najmniej 50 spektakli, jeśli nie więcej. I nigdy mi się nie nudziło. Tym razem jednak patrzę na papierowe postaci i nic nie rozumiem. Nie czuję konfliktu między Jeanem Valjeanem a Javertem. Wzrusza mnie Fantyna, ale nie do łez. Cosetta śliczna, jak każde dziecko, nieźli państwo Thenardier, ale nie idealni. Marius paskudny, brzydki. Enjorlas świetny, ale to trochę za mało.

 I wreszcie emocja. Wyłączyli światło w kinie. Brak prądu. Koniec seansu. Spodnie utknęły w pralce.

Na szczęście zwrócono nam za bilety. Nie mam ochoty na powtórkę seansu w całości. Niestety. Pojadę tylko po spodnie.

Smutno mi trochę. Poczytałam inne recenzje. Wszyscy są zachwyceni. Cóż, mnie nie zachwyca. Być może wspomnienia i emocje z teatru są niezastąpione i kino ich nie jest w stanie przyćmić.