Ralph Demolka

„Jestem zły, ale to dobrze. Nigdy nie będę dobry, ale to nic złego. Nie chcę być nikim więcej niż sobą”- to cytat z filmu „Ralph Demolka”, na który wybrałam się dzisiaj z moim synem i jego przedszkolnym kolegą.

Byłam poważnie zaniepokojona, że idę na ten film. Zwiastun mnie nie zachęcał, tytuł odstraszał, jak zaczęłam czytać recenzje i zachwyty nad odniesieniami do gier z przeszłości zwątpiłam. Ja nigdy nie grałam, nawet w kraty, nie mówiąc już o automatach czy grach komputerowych. Znajomi z konsolą nie mogli mnie zmusić do wzięcia do ręki…no tego czegoś z czym się gra. Nie i koniec. Po co więc lezę na ten film z dzieckiem, jak od już od wczoraj wieczór mega mnie wkurza tekstem:” demolka, demoluję, zdemoluję”. Co będzie po filmie?

Poszłam, bo nie miałam wyjścia. Obiecałam dwóm 6 latkom. A to zobowiązuje. Trudno jakoś przeżyję.

Przeżyłam, super się bawiłam, zachwyciłam, łza mi popłynęła. Dzieci się wzruszyły, dostrzegły problem, też się zachwyciły. Polecam.

Ralph jest negatywnym bohaterem gry „Felix zaradzi”. On rujnuje, Felix cudownym młotkiem naprawia i wieczorem jak salon jest zamknięty wszyscy świętują a Ralph śpi samotnie na śmietniku. Po 30 latach ma dość. Chce być, chociaż raz pozytywny, zdobyć medal. Nie pomaga spotkanie z „Anonimowymi Złymi”, ich mantra też nie pasuje Ralphowi. Postanawia uciec z gry i zdobyć medal, żeby zmienić swój wizerunek. Trafia do bardzo agresywnej gry, zdobywa medal i kapsułą ratunkową przenosi się do cukierkowej, różowej gry w wyścigi. A tam poznaje Usterkę.

Mądra bajka o inności, przyjaźni, potrzebie akceptacji. Super pomysły i śliczna animacja.

Pozostaję w absolutnym zachwycie. Chyba na dziś to mój numer jeden w kinie dziecięcym.