Trochę o ostatnich lekturach i przemyślenia smutne.....

Właśnie skończyłam czytać „Idiotę za granicą” Karla Pilkingtona (dodatkowo, jako autorzy na okładce widnieję Ricky Gervais i Stephen Merchant). Szczerze nigdy bym tej książki nie kupiła, ale musiałam wybrać jakąś w promocji za grosz. Na wyznaczonej półeczce leżały same babskie powieści i kryminały. No i ta książka. To wzięłam i wcale nie żałuję.

Niby nie moje poczucie humoru i totalnie nie moje spojrzenie na świat, ale dobrze się bawiłam czytając wynurzenia anglika dotyczące cudów świata. Gość, który nie lubi podróżować w nieznane, najchętniej spędza wolny czas w domu wyjeżdża, żeby pokazać widzom cuda świata.

Jego opowieść jest barwna i ciekawa, a dywagacje wywołują uśmiech na twarzy. Wiecznie niezadowolony „angol” opowiada o wrażeniach z toalet, lokalnych przysmakach, do których go zmuszano i zwyczajach, których zupełnie nie rozumie.

Zdanie Karla o religiach: „Myślę, że większość ludzi angażuje się w nią, żeby mieć co robić w niedzielę, ale odkąd sklepy są czynne, nie jest już tak potrzebna”

O Morzu Martwym: ” „może, dlatego to morze nazywa się martwe- wszyscy kuracjusze stoją nad grobem”

Takich kwiatków na każdej stronie znajdziecie kilka.

Nie moje małpy, nie mój cyrk, ale dobrze się to czyta. Facet się nie nadyma na globtrotera, nie kłamie, pisze, co czuje i to mnie ujęło.

Z Lucjanem skończyliśmy czytać książkę Hanny Zdzitowieckiej „Wśród niewidzialnych wrogów i przyjaciół”. Udało mi się kupić na allegro trzecie wydanie tej książki z 1974 roku.

Książeczka opowiada o przygodach chorego Pawełka, który zupełnie się zmniejszył i wraz z paciorkowcem wędruje po krainie drobnoustrojów. Poznaje różne bakterie i inne równie małe żyjątka w wodzie, na ziemi, pod ziemią, w powietrzu. Poznaje ich zwyczaje, sposoby rozmnażania, znaczenie.

Książka wałkowana przez miesiąc, ogrom wiedzy w głowie został, ja również się dokształciłam. Obrazki są czarno- białe, bez udziwnień, ot drobnoustroje jak je naukowiec widzi pod mikroskopem.

I tu smutnej dygresji początek, która zapewne ten wpis zdominuje, bo się mi żółć przelała.

Znacie dowcip o rozwoju polskiego szkolnictwa, gdzie mamy kolejne lata i program z matematyki. O drzewie i drwalu, najpierw były pytania ile drzewa ściął, a obecnie polecenie: pokoloruj drwala. To tak w telegraficznym skrócie ta reforma. Żart? Niestety sądzę, że nie. I niestety nie dotyczy to jedynie reformy szkolnictwa. Dotyczy to rzeczywistości, która nas otacza. Mamy środki do przekazywania wiedzy, jakich nie mieli nasi przodkowie, a stosujemy ją do destrukcji.

Kupiłam Lucjanowi reklamowany i osławiony „Dziennik cwaniaczka” Jeffa Kinney’a. Trochę się zdziwiłam jak otworzyłam książkę, że tak mało tekstu, taki duży druk, trochę jak dla dziecka zaczynającego przygodę z książką, a nie dla gimnazjalisty. Czytamy. Zachwycona nie jestem, czasem bywa zabawnie. Cóż, chyba wyrosłam.

Tylko, dlaczego bawi mnie nadal Sue Townsend i jej przygody Adriana Mole? Normalny druk, sporo tekstu, zabawna, sympatyczna książka dla takiej samej grupy wiekowej.

Cóż różnica pokolenia. I takie zmiany. Za 25 lat dla gimnazjalistów będą powstawały obrazkowe komiksy, bez tekstu.

Od paru dni w mediach pojawia się informacja o 100-leciu kina indyjskiego. Im większy przekaźnik i większa oglądalność tym szanse na to, że usłyszycie tę wiadomość nieco okrojoną, otóż 100 lecie kina obchodzi bollywood. A to oznacza, że jest starszy od pozostałych kinematografii indyjskich? Nie to oznacza, że komuś się nie chce. Minimum wysiłku, każdy wie, że bollywood to jakiś on, jakaś ona i jakiś konflikt rodzinny, każdy wie, że tańce i śpiewy. Jako ciekawostkę można dodać, że nasze Zakopane robiło za Kaszmir a na uliczkach Krakowa powstawała miłosna opowieść w stylu szekspirowskim. I można jeszcze pokazać składankę fragmentów filmów ściągniętą chyba nielegalnie z jakiegoś portalu, fatalnej jakości, o rozmazanych twarzach i sylwetkach. Między to wciśnięto krytyka filmowego, który nie powiedział mi nic ciekawego. Przykro. Lubię mieć autorytety. Organicznie odczuwam potrzebę szanowania ludzi mądrzejszych ode mnie, z wiedzą, z doświadczeniem. I jestem odzierana przez media z możliwości posiadania autorytetów.

Takie czasy, kultowe są książki o prywatnym życiu, pani Figura pognała aż do Indii po biografię Gandhiego, dzięki której mogła go sobie odbrązowić. Jak wybiorą papieża, króla czy prezydenta, to natychmiast okazuje się, że ma drugie dno, grzeszki na sumieniu, albo nie wyrzucił papierka do kosza w 52 roku.

Mnie też media faszerowały propagandą, wmawiając mi różne bzdury. Jednak media też pozwoliły mi poznać dzieła literatury światowej, wybitne dzieła w wybitych obsadach, opery, teleranek oferował mi ciekawe programy o przyrodzie, świecie.

Chyba jednak się zestarzałam.

Nic już nie napiszę. Pójdę pooglądać jak w całym ogrodzie wschodzą mi słoneczniki, które nie miały prawa wzejść według wiedzy z mediów posadzone w tak okropny sposób jak mój syn to uczynił. Wzeszły i mają się dobrze.

Poczytam książki, jak będą wydane niedawno, powściekam się, że tyle literówek. Nie włączę telewizora, bo żal mi moich nerwów. Obejrzę wieczorem film. Na złość krytykom wybiorę film bez onej, bez onego i nie będzie tam konfliktów miłosno- rodzinnych. Trudny wybór, bo takich filmów jest bardzo wiele.